Rozdział dwudziesty drugi: "I kolejny raz, wstaje o piątej żeby zrobić się na bóstwo. A Ty znów witasz mnie tym zniewalającym uśmiechem i pytasz, czy mam zadanie z polskiego, bo nie miałeś czasu go odrobić, dlatego że wróciłeś późno z kina, w którym byłeś z dziewczyną" .

 "I kolejny raz, wstaje o piątej żeby zrobić się na bóstwo. A Ty znów witasz mnie tym zniewalającym uśmiechem i pytasz, czy mam zadanie z polskiego, bo nie miałeś czasu go odrobić, dlatego że wróciłeś późno z kina, w którym byłeś z dziewczyną" .

~ autor mi jest niestety nieznany

Kompletnie mnie zatkało. Kompletnie. Nogi proste jak druty, plecy tak samo, szczęka na ziemi, a oczy wielkości spodków Ufo. Kompletnie…

Stanęła przede mną trójka dobrze zbudowanych, osiemnasto i szesnasto letnich blondynów.  Gitara, bas, perkusja… Brakuje tylko wokalu…  Który wyszedł z samochodu ciągnąc z irytacją cztery walizki. Obładowany tymi ciężarkami wyglądał jeszcze seksowniej, niż kiedykolwiek.  Brązowe włosy rozwiane na wszystkie strony, twarz lekko zmęczona, ale i tak cholernie przyciągająca. Czekoladowe oczy złagodniały, gdy tylko wychwyciły moją obecność. Promienny uśmiech nie mógł  się równać z żadnym innym. Po prostu cały on. Od czubka rozczochranych kudłów, aż po czubki palców w stóp mego przystojny, słodki i w moim przypadku działający jak magnes.

- Brad… - usłyszałam. Dopiero po chwili moja głowa przyswoiła, że to  z moich ust wypłynęło to imię.

- Laura? – Tris uśmiechnął się szeroko, co po chwili uczyniła reszta chłopców. Boże, nie wierzę, że to oni…

Zaśmiałam się krótko.  Ten świat jest jednak na serio mały.

- No tak, to ja. Co tu robicie? – rzuciłam z bananem, podchodząc do nich żywym krokiem. Przejęłam od Brada jedną z walizek.

Chwilę się zastanowiłam. Chciałabym pocałować go w policzek, ale nie wiem, czy wypada. Bo przecież nie łączy nas jakaś szczególna więź…

- Miło cię widzieć, królewno – zatkało mnie, gdy poczułam na policzku jego ciepłe, malinowe usta. On to naprawdę zrobił? Matulu…

Dopiero po chwili przyłapałam się na tym, ze trzymam się za miejsce, które przed chwilą miało styczność z jego wargami. Głupia dziewucho, nawet się nie waż w nim zakochiwać!

- Mi również miło…

- O! Jesteś z przyjaciółmi. Jak super! – uradował się James. Tak…. Bardzo super…

- Czemu nie mówiłaś, że jedziesz w busz? Myślałem, że to nie twoje klimaty – wyszczerzył się Conn, za co oberwał ode mnie kuksańca.

- Sama będę decydować o ty, gdzie są moje klimaty – to ja. – Nie wychylaj się zbyt, młody.

- Nosz, rok tylko! – zirytował się blondyn, a ja wykorzystałam jego bul wers i poczochrałam mu włosy. Zachichotałam.

- A wy? Co tutaj robicie? – nie usłyszałam odpowiedzi, bo ktoś chamsko mi przerwał.

- The Vamps?! – mogłabym sobie dać rękę uciąć, że nie był to raczej ton pełen radości, a raczej mieszanki irytacji, złości i rozczarowania. Tak, to Riker.

- Tak? – moja ciekawska siostra wychyliła łeb zza krzaka (nie wiem, co tam robiła)  i z wielkim uśmiechem na pyśku podeszła do nas. – Chyba mnie pamiętanie, nie? – podała każdemu z nowoprzybyłych dłoń, a oni z lekkim zawahaniem ją uścisnęli.

- Cześć. Ja jestem Ellinghton – brat tej pięknej pani, ochroniarz, ojciec , przyjaciel i wpierdalator chłopakom, którzy się do niej zalecają – Ell również wyciągnął rękę do chłopców. Z początku przeważała u nich radość, ale po ostatnim nieco się przerazili. Tym bardziej, kiedy ton bruneta był niczym lód. Bosz… Co za… ugh!

- Ell, weź się zatkaj, dobra? – uśmiechnęłam się słodko – zbyt słodko – i podałam bratu jakąś szmatkę, która leżała akurat obok, po czym popchnęłam go w stronę exitu.

- Oj, Lau, nie martw się. Jak chłopak będzie fajny, to ja już go upilnuje – zapewniła Ryd i pomachała czwórce przyjaciół. – Miłości trzeba pomagać – nie wiem, co to miało znaczyć, ale i tak zarobiła ode mnie z pięści w udo. Matko, ci ludzie są jak jacyś neardeltańczycy.  

- Emm… Może pomogę wam się rozłożyć. Daleko, daleko od tych idiotów – zaakcentowałam ostatni wyraz i z uśmiechem na ustach zabrałam z ich samochodu namioty. – Błagam, już nie wytrzymam ani chwili dłużej – dodałam bezgłośnie z żałosną miną.

***

Nawet moje Wampirki okazały się być fatalnymi obozowiczami. Connor wplątał się w materiał, błagam, jak to możliwe? James nic nie robi, tylko siedzi tym swoim tłustym dupskiem na leżaku i popija lemoniadę.  Ja, Tris i Brad próbujemy rozłożyć ich tymczasowe „domki”. Ja dostałam od nich kanapkę, którą z apetytem wszamałam. Moi towarzysze (ci sprzed przyjazdu cywilizowanych ludzi) też dostali coś do żarcia. Upociłam się jak słoń, ale patrząc na pięknie rozłożone namioty nabrałam przekonania, że było warto. Wszystko pięknie, miód, malinka, misie żelki. Matko, zbyt często przebywam ostatnio z Ellem. Anyway. Zmęczona pracą rzuciłam się na trawę z impetem i głośno westchnęłam.

- Nienawidzę obozów – mruknęłam i z płaczliwym jękiem przerzuciłam się na bok, aby zabrać szklankę z lemoniadą. Mmm… Pycha.

- Nie marudź, królewno. Mogło być gorzej – Connor rzucił mi szczerbatkowy uśmiech.

- Na przykład?

- Mogliśmy utkwić w lesie bez tego wszystkiego. W dziczy – zajęczał Tris, niczym duch.

- Albo rodzony brat mógł cię wywieść na zadupie bez twojej zgody – mruknęłam. Podniosłam się i oparłam na łokciach.

- A skąd taki... Aaaa…. Współczuję, królewno – Brad dosiadł się do mnie i objął ramieniem z udawanym żalem.

- Powinieneś. Powiedz, czy to ci wygląda na Ambrozję?

- No, raczej nieeee… Ej! Nie chodź mi do Ambrozji! Jeszcze ktoś mi cię sprzątnie sprzed nosaaaaa… Aaaa ja chyba za dużo mówię – zabrał zmieszany swoje ramię z moich barków. Ja zaczerwieniona do maksymalnego stopnia spuściłam głowę. Przygryzłam wargę.

Sprzątnie sprzed nosa? Czyli mu się podobam? Tak, czy nie? Chyba tak. Boże, błagam, oby tak! Z czego ja się do cholery tak cieszę?! Przecież on tylko przed chwilą przyznał , ze się we mnie durzy. Durzy się we mnie?! Kuźde, durzy się we mnie! Mamo, on się we mnie durzy!

- Ekhem… To… Bardzo ciekawe spostrzeżenie – czemu mój głos jest taki… normalny? Why? Ja się jaram jak głupia, ze się we mnie durzy, a tu taki ton?! Phi! Choć w sumie, to chyba lepiej, ze taki był ten ton. Oboje się w sobie w takim razie durzymy, a to źle wróży. Chyba, ze jemu chodziło o zwykłą przyjaźń… Nie, to za dużo jak na mnie! Bujanie się w chłopakach jest kiczowate.

- To dobrze, że cię zawiekowało, bo ja mam nadzieję, na pierścionek, Brad – wtrącił James pokazując przyjacielowi serdeczny palec. Gosz…

-  Jak mówią nadzieja matką głupich – warknęłam i wstałam na równe nogi otrzepując się z niewidzialnego kurzu.

- Sorki, zbyt boję się jej brata – przyznał brunet i marszczył nos. – On nie jest do końca normalny.

- No wow. Myślisz, że przez siedemnaście lat tego nie zauważyłam?

- Być może.

- Ej, Lau – zagaił Conn – Chcielibyśmy poruszyć z tobą pewien bardzo ważny temat – Conn i poważny ton? Ciekawe, co jest.

- Emmm… No, dobra. Mówcie.

- To miało poczekać – syknął wkurzony Brad. Rzadko się wkurzał. Dziwne…

- Chodzi nam o twoją „przynależność” do nas – ouuu shit! Oni chcą ze mną o tym rozmawiać?! Kuźde, co ja mam im powiedzieć.

Poczułam nagle, jak krew napływa mi do policzków. Taka zmieszana nie byłam jeszcze nigdy. Cholera, przecież mogłam się spodziewać, że prędzej, czy późnej powrócą do tego tematu. Tak cholernie się boję, ze powiem zaraz coś, co zniszczy mnie na wieki, że usta same mi się zaszyły. Gula, która stanęła w moim gardle nabierała na sile, a serce dudniło, jak Big Ben.

- Nie… Nie jestem pewna… - wydusiłam niepewnie. Mój głos drżał. Cholera! Coś zbyt często mówie cholera, cholera…

- Zależy nam na tym, abyś się zgodziła, ale nie chcemy na ciebie naciskać. Kochamy cię jak siostrę i… Nie wyobrażamy sobie nie wiązać naszej przyszłości z tobą – wyznał Tristan. Cały czas miał wlepione we mnie czułe spojrzenie.

- Ale… jak ja miałabym powiedzieć o tym przyjaciołom? Przecież to im złamie serce. Przecież wiecie, co to oznacza. Ja… Nie mogę się wiązać z konkurencją… - ugryzłam się w język. Jaka cholerna szkoda, że nie zrobiłam tego wcześniej.

- A więc o to chodzi, tak? Oni uważają nas za konkurencję?!  Laura, to twoje życie, a oni nie mają prawa w nie ingerować! To twoja rodzin, przyjaciele… Oni… powinni się cieszyć, że masz szansę się rozwinąć. Kochanie, proszę, nie marnuj tego ze względu na to, ze jesteśmy dla nich „konkurencją”! – Brad wybuchł. Brad wybuchł. Sz kurde, Brad wybuchł! To niemożliwe, Brad nigdy nie wybucha. On jest opanowany, słodki, kochany. Ale nie wybucha! Patrz idiotko, do czego doprowadza twoja nagła troska o przyjaciół. Ranisz tych drugich…

- Brad, ja nie… - przerwano mi.

- Zrobisz, jak uważasz. Nie chcemy naciskać, jak już mówiliśmy. Daj sobie trochę czasu. Ale błagam, patrz na siebie, nie na przyjaciół.

***

Wróciłam do swoich pogrążona w myślach. Kiedy się ściemniło? Niebo już usłały gwiazdy, co oznaczało, że późna jest już pora. Usiadłam przy przygaszonym ognisku i po chwili postanowiłam się położyć. Wpatrywałam się w gwiazdy, jak zaczarowana. Od dziecka uwielbiałam to robić. To taka odskocznia, od problemów i możliwość spojrzenia na nie z boku.

Chłopaki  mieli rację. Ja nie mogę oglądać się za przyjaciółmi. Współpraca z nimi da mi nowe możliwości. Zaproponowali mi dołączenie do The Vamps. Półroczna trasa koncertowa po Europie, jak inni się na mnie wypną, to zapewnili, że wykupimy mieszkanie w drugiej części miasta. Nie wiem, co mam zrobić. To cholernie trudne. Życie to jeden wielki bajzel, którego ja nie umiem posprzątać. Wszystko jest do d. Wszystko. Nagle zaczęłam się interesować bliskimi. Dobre sobie. Oni nawet by nie zauważyli, że mnie nie ma. A może by zauważyli. Na pewno trzymaliby do mnie żal za to, ze ich zostawiłam. Chce spełniać marzenia, ale nie ich kosztem.

Cholerne życie.

Cholernie marzenia.

Cholerni bliscy.

Cholerne przywiązanie.

Cholerna ja.

~*~*~*~

Przepraszam, że takie krótkie, ale dawno nie wstawiałam.

Jak się podoba? Jakie wrazenia? Myślicie, że Lau się zgodzi, czy jednak przywiązane jej na to nie pozwoli?

Wiem, zero Raury, ale… Ale było trochę Brada plus Lau. Mam nadzieję, ze go lubicie, bo ja nawet bardzo.

To ja się żegnam z Wami

Papatki

~ Di

"A tak to się zaczęło", chciało by się rzec :D