Rozdział dwudziesty trzeci: "Miłość to wszystko czego potrzebujesz"

"Miłość to wszystko czego potrzebujesz"

 ~  The Beatles

Nie wiem dokładnie, ile leżałam na tej trawie. Godzinę? Dwie? Nie, nie mam bladego pojęcia. Gwiazdy okazały się być najlepszym ciałem niebieskim, a raczej jakimkolwiek ciałem, które mnie umiało pocieszyć. Jeśli pocieszeniem można nazwać wlepianie w nie gał i miarowe uspakajanie oddechu.  Przyjaciele, albo marzenia… I stało się coś, czego w życiu bym się po sobie nie spodziewała. Rozkleiłam się… Nie, to złe słowo. Ja wpadłam w histerię. Podkuliłam nogi, przeturlałam się na bok i po prostu płakałam jak małe dziecko, które dowiedziało się, że jego rodzice się rozwodzą. Płakałam, płakałam, płakałam. Dusiłam się łzami, ale i tak płakałam. Wyłam tak przeraźliwie, że z pewnością obudziłam wszystkich dookoła. Moje usta były mokre od słonej cieczy i śliny, która nie wiem kiedy się tam zapodziała.  Czoło oparłam o kolana. Zacisnęłam powieki. Mocno, bardzo mocno. Aż bolały.  Oczy mnie piekły, założę się , że gdybym zobaczyła w lustrze swoje odbicie po białkach błąkałyby się pajęcze rozwidlenia czerwonych kreseczek. Moja prawa ręka, która znosiła ciężar całego ciała bardzo bolała. Wżynały się w nią kamyki i drobinki piasku. Nawet nie wiem, kiedy  zaczęłam kopać w ziemię. Ale jedynie ja odczuwałam ból. Ona została niewzruszona.

Rozżalałam się tak nad swoim, i tak zbyt nędznym na zażalenia, życiem dopóki moje ramie nie poczuło rozluźniającego ciepła. Odwróciłam głowę.

- Czemu nie śpisz? – wyłkałam tak żałośnie, że słysząc własny głos nie mogłam go rozpoznać.

- Zgadnij – zobaczyłam olśniewający uśmiech i już po chwili wylądowałam w jego objęciach. Kołysał mną i szeptał, że wszystko będzie dobrze. Akurat… Nic nie będzie dobrze…

- Reszta nadal śpi? – spojrzałam na chłopaka, jakby prze mgłę i wyswobodziłam się z uścisku.

-Poszli na spacer, a ja zostałem, bo bolała mnie głowa. Rydel się martwiła, że jest wieczór i mogę się rozchorować, więc kazała mi tu siedzieć – wyjaśnił. Podciągnął kolana do siebie i oparł na nich brodę. Zrobiłam to samo, co on i wlepiłam w niego niewidzące spojrzenie. – Zakładam, że nie zdradzisz mi powodu swojego złego samopoczucia – dodał po chwili patrzenia na mnie.

- Nie mam złego samopoczucia. Po prostu źle mi się zrobiło na sercu – mruknęłam i odwróciłam głowę.

Przede mną rozpościerał się widok na jezioro, które jeszcze niedawno odwiedziłam dzięki Vanessie. Tafla wody odbijała blade światło księżyca. Ciecz nabrała koloru nieba i odbijała tysiące mrugających gwiazd. Nawet się lekko uśmiechnęłam. Za jeziorem był ciemny las, który za dnia nie wydawał się aż tak magiczny, jak teraz.

- I masz rację – dopowiedziałam i zdjęłam z ust uśmiech.

- Szkoda. Chciałbym wiedzieć, co się stało, żeby cię skutecznie pocieszyć – nie wiem, czy to przez ten płacz, czy przez jego zbyt bliską obecność, ale tak, czy siak wkurzyłam się. I to nie na żarty. Założę się, że para leciała mi z uszu, a twarz przybrała barwę purpury. Ja mu dam żarciki….

- Słuchaj mnie, niewyparzona blondyno! Ja nie mam zamiaru bawić się w te twoje głupie gierki, jasne?! Zamknij się lepiej, bo nie ręczę za siebie! – wstałam z trawiastego podłoża i jak opętana zaczęłam wymachiwać rękami. Myślałam, że szlag mnie trafi, kiedy napotkałam jego szelmowski uśmiech i uniesioną brew. Ugh…!

- Głupie gierki? W jakie gierki ja z Toba gram, hmm? – wyszczerzył się w szyderczym smajlu (tak, Jools, specjalnie dla ciebie. Wiem, że słyszałaś! ~ Alex), a ja już składałam ręce, żeby go udusić.

- W żadne nie grasz, bo ja nie daje sobą pomiatać! – tupnęłam nogą, jak jakieś małe dziecko i zakładając ramiona na klatkę piersiową odwróciłam z westchnieniem głowę.

- Ale o jakie gierki ci chodzi? Bo nie rozumiem…

Ja mu zaraz zrozumiem…

- Ugh! Nie wiem, czy flirtujesz ze mną, czy co, ale wiedz, że niezbyt dobrze ci to wychodzi, Ross! – bardzo mądra ja zrobiła coś równie mądrego – wystawiła blondasowi język! Tak trzymać dalej! Jeszcze trochę i w ogóle oszaleję…

- Ale ja z tobą nie flirtuję – Lynch pokręcił przecząco głową, a ja przymrużyłam oczy. Ugh…!

- Się okaże – mruknęłam i już miałam odejść, kiedy poczułam, że mój nadgarstek jest więziony przez czyjś uścisk. Ross….

- Nie flirtuje z tobą, jasne? – w jego oczach była stanowczość, tak samo w głosie. Blond włosy opadały na jeden bok.

- Musisz je czochrać – wypaliłam nagle.

- Co?

- Włosy. Muszą być rozczochrane. Fajniej wtedy wyglądają – wolną dłonią zmierzwiłam mu czuprynę. Niestety moja wysokość nie ułatwiała zadania. – I ja już tam wiem swoje.

- Nosz, do jasnej ciasnej! Nie flirtuję z tobą, okey?

- A to w aucie? Albo przez przyjazdem chłopaków? Marny, ale flirt!

Zobaczyłam, jak klatka chłopaka szybko unosi się i upada. Szczęka była mocno zaciśnięta, a jego palce powoli wpijały mi się w skórę. Auć!

- Nie. Flirtuję. Z. Tobą – wysyczał zły. Nieźle go rozjuszyłam.

Przełknęłam cicho ślinę. Wyglądał, jakby chciał mnie zabić. Jego kłykcie zrobiły się białe. Moja ręka strasznie bolała. Ciało się trzęsło. Ale nie. Ja brnęłam w to wszystko dalej.

- To co to niby było?

- Eee… Troska? – powiedział to takim tonem, jakby było to oczywiste. Ale nie było. Nie dla mnie. Troska? Phi!

Odsunęłam się od niego. A tak naprawdę, to tylko głowę. Poczułam, jak moja twarz się czerwieni. Ręka już tak nie bolała. Rozluźnił uścisk. Teraz natomiast poczułam na niej śliską substancję. Pot.

- Ja nie potrzebuję twojej troski – zabrzmiałam, jak żmija. Wredna, jadowita żmija…

- Och, Lau, znów wracasz do przeszłości? – blondyn spojrzał na mnie z dezaprobatą. Purpura znów zalała moją twarz. Zacisnęłam mocno zęby. Tylko nie krzycz, tylko nie krzycz…

- Wracam i zawsze będę wracać – syknęłam i wyrwałam .

- Myślałem, że pomiędzy nami wszystko okey – ugh, jak ja mam go dość!

- Nie, Ross, nic nie jest okey! Ani miedzy nami, ani w ogóle! I nie mów, że się o mnie troszczysz, bo żeby się troszczyć, musiało by ci na mnie zależeć, a to chyba logiczne, że tobie na mnie… Mmmmm…

Nagle nic już nie mogłam powiedzieć. Nic, a nic. Z początku skołowana nie wiedziałam, jaka jest tego przyczyna, ale zorientowałam się dopiero, kiedy poczułam jego malinowe usta na swoich…

Pocałował mnie. Jego słodkie wargi przylegały idealnie o moich, a mój mózg nie pracował już normalnie. Nie wiem, czemu, ale odwzajemniłam pocałunek. Smakował tak… Słodko? Czekoladą i wanilią jednocześnie.  Nie chciałam przestawać. Rozum to w tym momencie coś, czego już nie miałam. Zaczął się ode mnie odsuwać, a ja aby tego uniknąć pogłębiłam pocałunek. Teraz to on był zdziwiony. Cały czas miałam zamknięte oczy, a palce wplątane w jego blond grzywę. Jego ręce powędrowały na moje biodra i delikatnie je objęły. Ale ja nie chciałam delikatności. Wskoczyłam na niego i oplotłam nogami jego sylwetkę. Chyba byłam na serio ciężka, bo oboje wylądowaliśmy na trawie. A raczej tylko on, bo ja na nim. Uśmiechnęłam się delikatnie nie zaprzestając pocałunku. Był lekko zdziwiony i niepewny, jednak i tak było świetnie… Brakowało mi tego… Złapałam Rego rękę i wsadziłam ją sobie pod bluzkę. Zaczął rysować kręgi na moich plecach. Po ciele przeszedł mnie przyjemny dreszcz… Już miałam delikatnie rozewrzeć wargi, kiedy…

Chwila… Co ja do jasnej cholery robię?! Całuję Rossa Lyncha?! Boże, jak on wspaniale całuje… Dość! Ja go całuję i jeszcze się z tego cieszę! To… to… to niedorzeczne! Koniec tego! Koniec, słyszysz?! Koniec!

Oderwałam się od niego, jak oparzona. Kurde, my się całowaliśmy….

On też podniósł głowę i zderzyliśmy się czołami. Nasze oddechy były przyspieszone. Oparłam się rękami  o ziemię i otworzyłam oczy.

- Przepraszam… - wyszeptał i ponownie wpił mi się w usta. Tym razem nie zdążyłam nawet odwzajemnić pocałunku…

~*~*~*~

Tadam!!!!

Macie Kissa podczas kłótni… Szczerze, to trochę trudno się to pisało jako osoba pierwsza, ale wytrwałam!!!!

I jak? Mam nadzieję, ze tego nie zchrzaniłam… No bo… Jakbym miała pisać +18, to byłaby to klapa…

Nie jestem dobra w romantyzmach. Ironia i złość bardziej, ale kissy i te sprawy… Ale nie myślcie, że to wszystko będzie teraz tak kolorowo. Nie, nie, nie! Będzie drammma!!!! Koniec sezonu zbliża się wielkimi krokami, a bohaterów już macie w stronkach :)

Rozdział nie długi, ale nie chciałam go schrzanić. Powiedzmy, że to odwet dla Tin :D

Aaaa! Zmieniłam profil! Nie nazwę, profil! Nie będę się rozpisywać, bo to długa i nudna historia…

A więc żegnam się z wami!

~ Alex